دو وکیل زندانی در نامه‌ای به قوه قضائیه نسبت به وضع وخیم سلامتی همکارشان طاهر نقوی در زندان اوین هشدار دادند. حکومت ایران از حربه‌ای غیرانسانی برای فشار بر زندانیان سیاسی استفاده می‌کند؛ ندادن امکانات پزشکی و حق درمان.محمد نجفی و محمد رضا فقیهی، دو تن از وکلای دادگستری که خود نیز زندانی هستند، در نامه‌ای به “اعضای کانون‌های وکلای دادگستری و مرکز امور وکلا، مشاوران و کارشناسان قوه قضاییه” به تاریخ ۲۵ شهریور از وضع وخامت‌بار همکار زندانی‌شان طاهر نقوی نوشته‌اند.
نقوی که در زندان اوین بسر می‌برد، به دلیل شکستگی و آسیب وارده به ستون فقرات و بیماری حاد پروستات، مدت‌های مدیدی است که از درد و تبعات رنج‌آور بیماری‌هایش رنج می‌برد و باید تحت جراحی قرار گیرد. اما تاکنون به درمان او اهمیتی داده نشده و بیماری‌های او “تشدید و غیر قابل تحمل” شده است.
بیشتر بخوانید:زندانیان سیاسی
دو وکیل زندانی در نامه خود یادآور شده‌اند که حتی بر اساس قوانین جمهوری اسلامی “در صورتی که مداوای محکوم به حبس در خارج از زندان ضرروی باشد قاضی اجرای حکم کیفری مدت زمان مورد نیاز برای مداوا با توجه به نظر پزشکی قانونی تعیین می‌کند و با اخذ تامین متناسب اجرای حبس را به تعویق می اندازد.”
اینترنت بدون سانسور با سایفون دویچه وله
همچنین تاکید شده است که به دلیل فقدان بیمارستان و تجهیزات لازم برای جراحی امکان درمان طاهر نقوی در زندان اوین وجود ندارد. آنها پرسیده‌اند “به چه دلیل بهداری زندان به رغم اطلاع” از وضعیت طاهر نقوی و “لزوم اعزام فوری ایشان به مراکز درمانی خارج از زندان جهت بررسی‌های پزشکی لازم، اقدامی صورت نگرفته است”.
بیشتر بخوانید:احمدرضا جلالی پس از حمله قلبی “از مراقبت مناسب محروم مانده است”
حفظ حیات زندانی، حداقلی که حکومت رعایت نمی‌کند
حفظ حیات زندانیان، تحت هر شرایطی بر عهده قوه قضاییه و سازمان زندان‌هاست و نویسندگان نامه تاکید کرده‌اند که “هیچ تعلل و قصوری در این زمینه مجوز قانونی، اخلاقی و عرفی ندارد.”
حکومت ایران نه تنها حداقل قواعد و استانداردهای جهانی در رابطه با زندان‌ها و زندانیان را رعایت نمی‌کند، بلکه سال‌هاست از حربه درمان برای فشار بر زندانیان سیاسی بهره می‌برد. نمونه‌های این رفتار سال‌هاست که موضوع حاد نقض حقوق بشر در ایران است.
دویچه وله فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
محرومیت از درمان حربه حکومت
فهرست زندانیانی که سال‌هاست از بیماری‌های گوناگون در زندان‌های ایران رنج می‌برند طولانی است و شاید به شمار اکثریت زندانیان در نقاط مختلف ایران.
در حال حاضر فاطمه سپهری، زندانی سیاسی و از امضا‌کنندگان درخواست “استعفای خامنه‌ای”، موسوم به بیانیه ۱۴ نفر که از ۳۰شهریور۱۴۰۱ در زندان است، بسیار وخیم است. اصغر سپهری، برادر او از “پیدایش توده‌های دردناک در شانه و قفسه سینه” خواهرش خبر داده و این که هنوز هیچ اقدامی برای پیگیری درمان انجام نشده است.
اما او تنها نیست. دو هفته پیش جمعی از فعالان سیاسی درباره لزوم آزادی زندانیان سالخورده و بیمار بیانیه دادند و گفتند ” تداوم بازداشت زندانیان سیاسی و عقیدتی سالخورده و بیمار، چیزی جز نقض آشکار حقوق بشر و نقض صریح قوانین داخلی و بین‌المللی نیست.”
آنها با صدای بلند اعتراض می‌کنند که “زندان‌های جمهوری اسلامی حتی پاسخگوی ابتدایی‌ترین نیازهای انسانی نیستند” و خواستار آزادی فوری زندانیان سیاسی سالمند و بیمار شدند.
بیشتر بخوانید:”محرومیت از خدمات پزشکی؛ابزار سرکوب زندانیان سیاسی در ایران”
در این بیانیه علاوه بر فاطمه سپهری به بسیاری دیگر از زندانیان سیاسی اشاره شده است، از جمله به ابوالفضل قدیانی، کیوان رحیمیان، فریبا کمال‌آبادی، ماشاالله کرمی، کاظم علی‌نژاد، ناهید شیرپیشه، رضا سلمان‌زاده، علی معزی، علی‌اصغر حسنی، اسدالله هادی، محمد نوریزاد، رضا اکبری‌منفرد، یوسف یونسی، معصومه عسکری، هاشم خواستار، جواد لعل‌محمدی، عباس واحدیان شاهرودی، عبدالرسول مرتضوی، ابوالحسن منتظر، کمال جعفری یزدی، محمد باقر بختیار، ناهید خداجو، نسرین جوادی، آذر کوروندی موسی‌زاده، مولود صفایی، کبری بیگی، مینا خواجوی، زهرا صفایی، مهران رئوف، محمدباقر بختیار.”
این‌ها فقط اسامی گروهی از زندانیان سالمند و شناخته شده‌تر است. صدای بسیاری زندانیان دیگر نیز که “یا در سنین بالا هستند یا به بیماری‌های مزمن و جدی دچارند”، با بی‌توجهی عامدانه مسئولان زندان‌ها و قوه قضاییه به جایی نمی‌رسد.
بیانیه جمعی از فعالان سیاسی محروم‌کردن زندانیان از حق درمان را نوعی “اعدام خاموش” دانسته است که “به تدریج جان و سلامتی آنان را می‌گیرد.”
نویسندگان این بیانیه تاکید می‌کنند که اکثریت زندانیان سیاسی به بیماری‌های قلبی، ریوی، کلیوی، مشکلات گوارشی، دردهای مفصلی، مشکلات بینایی، دندان و أعصاب و روان مبتلا هستند. خانواده‌های این زندانیان در “نگرانی و اضطراب دائمی به‌سر می‌برند، زیرا عزیزان‌شان با وجود شرایط جسمی خاص، در زندان رها شده و از دارو و مراقبت پزشکی محرومند.”
و نکته مهم‌تر این که علت عمده ابتلای این زندانیان “شکنجه‌ها و فشارهای شدید امنیتی است”. روایت‌های بسیاری از زندانیان سیاسی سابق و کنونی شاهد این واقعیت است که امیدوارند عاملان ایجاد این شرایط را در دادگاه‌های عادلانه به پاسخگویی بکشانند.